با انتشار استاندارد ISO 50001:2011 در سال ۱۳۹۰، تلاش برای طرحریزی در راستای استفاده بهینه از منابع انرژی، تأمین میزان انرژی مورد نیاز با کیفیت و هزینه متناسب، و کاهش دفع آلایندههای زیستمحیطی به صورتی چشمگیر در ايران افزایش یافت. اگرچه برخي مفاهيم موجود در اين استاندارد در حوزه مديريت انرژي كشور، كمتر مورد استفاده قرار ميگيرد و كماكان دانش و تجربه كافي در اين زمينه وجود نداشته و اصول اجرايي عمدتاً متكي بر معیارهای تجربی و سلايق افراد متخصص در حوزه مدیریت انرژی است.
اين در حالي است كه كميتهای فنی واقع در سازمان ایزو با عنوانTC 301-Energy Management & Energy Savings از سال ۱۳۹۳ هجری شمسی اقدام به تهیه و تدوین مجموعه استانداردهای بینالمللی مکمل در حوزه سیستم مدیریت انرژی با هدف ارتقای سطح فنی، ارائه رویههای مناسب و کمک به کیفیت استقرار نظام مدیریت انرژی در صنایع نموده است. این استانداردها ضمن ارائه تعاریف و مفاهیم اولیه، اسلوبی رو پیش رو میگذارد که در تمامی سازمانها با انواع کاربری و اندازههای متفاوت کاربرد داشته، و با استفاده از آنها ضمن حفظ یکپارچگی، سازمانها قادر به استقرار صحیح و هدفمند مدیریت انرژی با حداقل خطا خواهند بود.
استانداردهاي اصلی منتشر شده از سوي اين كميته به عنوان زیرمجموعه استاندارد ایزو ۵۰۰۰۱ همراه با نحوه ارتباطشان با یکدیگر و استاندارد مادر در شکل (۱) نشان داده شده است. این استانداردها به صورت منفرد و یا توأم در سازمانها قابل اجرا هستند.
